میگن تا خودت ، خودت رو دوست نداشته باشی و برای خودت ارزش قائل نباشی، بقیه هم نمیتونن این احساس رو بهت داشته باشن ؛ در نتیجه تو میمونی و تنهایی... و یا بودن با آدم هایی که بودنشون بیشتر از نبودنشون بهت احساس تنهایی میده !
داشتم به این فکر میکردم که واقعا چجوری میشه آدم خودش رو دوست داشته باشه؟ حقیقتا پس ذهنم این موضوع غیر ممکن اومد که مگه میشه آدم خودش رو پر از احساس عذاب وجدان ، گناه، ناکافی بودن ، ناکافی بودن و ناکافی بودن نبینه؟!این موضوع کمی غم انگیزه و احتمالا یه وقتایی هم باید دلت به حال خودت بسوزه که از بقیه هم بیشتر خودت رو اذیت میکنی.
بعضی وقت ها فکر میکنم بهم روحِ دست دوم انداختن:)))) از بس که هرچیزیش رو میبینم میفهمم باید درستش کنم و نمیدونم کی درست میشه.
هیچ چیزی بدتر از این نیست که حالت بد باشه و حتی از یه نفر هم تو زندگیت مطمئن نباشی که بتونی باهاش حرف بزنی ، اعتمادم به معنای واقعی کلمه زخمی شده و احتمالا اینم به خاطرِ روح دست دوممه ، شایدم آدمایِ دست دوم:)
-
پ.ن: اگر تجربه یا نظری راجب دوست داشتنِ خودمون داشتید میخونم:*
