ویترین ویانا

چند روز پیش یک ویدیویی منتشر شد که یک دختر حدودا ۹ ، ۱۰ ساله میخواد حجاب رو تبلیغ (!) کنه...

شروع کرد به گفتن که اگر یک نفر بخواد مزاحم بشه ، کدوم رو انتخاب میکنه؟

دو تصویر : اولی دختر با چادر و روسری و حجاب کامل

تصویر دوم : دختر با شال که موهاش بیرونه و رژ لب زده و میگه بیا مزاحم من بشو!!!

همچنان ادامه میداد : لباس ما پیامش اینه که کسی نمیتونه مزاحم من بشه.

حالا براتون یک ماجرای متاستفانه واقعی رو تعریف میکنم ، نوشتن از تجربه آزار خیابانی آسون نیست ولی باید بگم:

من همسن همین دخترخانوم بودم که روبه روی مسجد با چادر و حجاب کامل تو یک مجتمع نظامی! نشسته بودم که یک آقا که همسن پدر من بود اومد بوق زدن و سوار شو و چشمک زدن و حرف و رفتار هایی که خودتون میدونین!:)

من فقط نه سالم بود!! با ترس تا خونه دوییدم و راجبش به هیچکس نگفتم و تا مدت ها سوال من این بود که مگه من کجا رفته بودم؟! مگه من حجابم کامل نبود؟! نکنه مشکل از حجابه؟ آخه مشکل کجا میتونه باشه که یه مرد سی چهل ساله مزاحم یک دختر بچه بشه و محیط ناامنی رو براش درست بکنه؟!

حالا با وقاحت کلیپ میسازید دختری که موهاش بیرونه و آرایش داره دوست داره کسی مزاحمش بشه؟! آخه با چه رویی واقعا!

این همه شنیدیم کرم از خود درخته...دختره خودش میخواسته...حقشه میخواست پوشش درستی داشته باشه و......

واقعا اونقدری که به دخترامون تذکر حجاب و حبس شدن تو خونه رو میدیم ، یک بار به پسرامون نگفتیم تو تحت هیچ شرایطی ، تاکید میکنم هیچ شرایطی حق مزاحمت و آزار نداری!

همین زل زدن ها همین تیکه انداختن ها میتونه کل روز یک دختر رو تحت تاثیر قرار بده و مثل من تا سال ها یادش بمونه!

پس چرا یک دختر باید دلش بخواد این تجربه رو داشته باشه؟!

یک چیز دیگه هم بگم ، در برابر آزار سکوت نکنید و آبروی این افراد رو ببرید تا حالیشون بشه در هیچ شرایطی حق اذیت کردن رو ندارن!

فقط و فقط وقاحت و بی شرف بودن اون آدمی که مزاحم میشه عامل آزار خیابانیه!

نه پوشش ، که از ابتدایی ترین حقوق انسانه.

در تمام مدتی که داشت اتفاقات روزش را برای او تعریف میکرد ، فقط یک سوال در ذهنم می آمد : واقعا داری برای چه کسی تعریف میکنی؟!

برای کسی که ساکت و جدی فقط میشنود و برایت یک لبخند را هم دریغ میکند.

کاش حواسمان باشد برای کسی حرف بزنیم که ارزشش را داشته باشد.

همه ما حق داریم دوست داشته شویم و خودمان و حرف هایمان برای کسی مهم باشد و از روی بی کسی با هر آدمی حرف نزنیم!

آرزو میکنم همیشه بعد کارهایتان یک نفر در خانه ، ماشین یا حتی کنار خیابان منتظر باشد.

منتظر باشد کل روزت را تعریف کنی و او هم با ذوق همراهی ات کند.

شاید وجود همچین آدمی بهترین چیز در زندگی باشد.

من نمیفهمم تا ما از یه مشکلی حرف میزنیم ، بعضیا بر میگردن میگن حالا که چی؟! ما ما مشکلات مهمتری داریم ، اینا فقط ظواهر قضیه است، خب نابغه! ما وقتی هنوز درگیر ظواهریم و مشکلات به نظر تو کوچیک رو نتونستیم حل کنیم چجوری قراره مشکلات بزرگ رو حل کنیم؟! :/

البته که همچین پروفسوری توانایی حل هیچ مشکلی رو نداره ، نتیجه میگیره که حتی اصلا مطرحش هم نکنه:))

فکر میکنن همه با اون دیدی به قضیه نگاه میکنن که خودشون نگاه میکنن.

خدایا مارو از دست اینها نجات بده.

البته نه، آدم های مهمتری هستن که باید از دستشون نجات پیدا کنیم:)))))) !

نابغه کی بودیم ما.

توی برنامه پیشگو‌ ، مجری (پژمان جمشیدی) از  مهمونش که ماهور الونده میپرسه اگر قرار بود یک قانون برای کشور تصویب کنی اون چی بود؟

گفت اینکه همه مردم حداقل یک بار رو باید به روانشناس مراجعه بکنن..

یک زمانی / و حتی الان یک سری ها بودن و هستن که به نظرشون کسایی که به روانشناس مراجعه میکنن دچار یک بیماری روانی شدیدن و تصورات عجیب دارن، این میشه که ترجیح میدن موقع مشکلاتشون از اقدس خانوم و اصغر آقا تا رکسانا جون و آقا آرتین گل مشورت بخوان ، ولی پیش روانشناس نرن چون وجهه خوبی نداره! :|

اما اصل ماجرا اینه که آدمایی که پیش روانشناس میرن خودشون و زندگیشون رو دوست دارن و براش ارزش قائلن که میرن از یک آدمی که سوادش رو داره کمک میخوان!

......

خلاصه که امیدوارم ماهور الوند هرچه سریع تر این قانون رو تصویب کنه:))

خیلی وقته که با هیچکس درد و دل نکردم و نمیکنم؛ چون بدون استثنا با هرکسی که درد و دل کردم خیلی سریع ناامیدم کرده.

مشکل اصلی هم بی حوصلگیشون بوده که غیرمستقیم این حسشون رو بهم منتقل کردن، نمیخوام قضاوت کنم بهرحال شاید این روزا هممون بی حوصله تر و خسته تر باشیم اما تا جایی که من یادمه هرکسی پیشم دردودل کرده باحوصله گوش کردم و اگر راهکاری داشتم گفتم و یا همدردی کردم.

پس مشکل نمیتونه صرفا بی حوصلگی هممون باشه.

مشکل میتونه آدم های اشتباه باشن..

کسایی که معرفت ندارن و برای رفاقت با من یکی ساخته نشدن

همشون موقع مشکلاتشون یاد من افتادن و موقع خوشی...؟؟؟

کاش موقع مشکلاتمون پیش کسی باشیم که وقت خوشی هم بودن یا اقلا خودمون موقع مشکلاتمون پیششون بودیم! :)

احساس میکنم چند وقته تنها و غریب یک جا موندم 

چرا موندم؟ چرا نرفتم؟

شاید چون منتظرم

منتظر یک آدم خوب

منتظر یک اتفاق خوب

منتظر تموم شدن این روزا...

واقعیت اینکه که ما دوازده سال باید درس میخوندیم بدون اینکه حق داشته باشیم کار دیگه ای بکنیم ، نه رمان بخونیم که حواسمون از درس پرت بشه ، نه بریم بیرون و خوش بگذرونیم ، نه بریم کلاس های متفرقه مهارت های جدید یاد بگیریم ، نه بلد باشیم چجوری سوار مترو و اتوبوس بشیم و یک راه ساده رو بلد باشیم ، نه اجازه داشتیم دکور اتاقمون رو جوری که خودمون میخوایم بچینیم ، نه تو کوچک ترین چیزی حق انتخاب داشتیم و بابت هرچیزی باید تحقیر میشدیم و در نهایت گوشه اتاق کنار کتاب های درسیمون با افسردگی دست و پنجه نرم میکردیم و صدامونم در نیومد‌‌.

ما نه دهه شصتی بودیم نه هفتاد نه هشتاد....

ما بزرگ شده دهه ناآگاه بودیم.

اینجوری شد که هجده سالمون شد و تنها کاری که بلد بودیم طوطی وار تکرار کردن کتاب هامون بود.

نه چیزی از اصول روابط با آدما بلد بودیم و نه حتی خودمون رو بلد بودیم!

حداقلش اینه که چند سال آخر مدرسه رو از ورزش و تفریح و علایقمون گذشتیم برای

یک امتحان ناعادلانه و بدون استاندارد به اسم کنکور!

امتحانی که بچه ها شرایط برابری برای درس خوندن و قبول شدن نداشتند ، بهرحال همه ژن خوب نبودن که میلیون میلیون پول مدرسه غیرانتفاعی و آموزشگاه و آزمون و کتاب بدن!

یه سریا هم تو مدرسه دولتی با کمترین امکانات درس میخوندن اما از سمت خانواده بیشترین توقع ازشون میرفت و زیر فشار له شدن.

بعدشم که با هزار بدبختی دانشگاه قبول شدن مدرکشون رو قاب کردن روی دیوار و گوشه خونه به این فکر کردن که شاید بهتر بود کنار درس خوندن مهارتی بلد باشن

فهمیدن که بیست و چهار ساعته سرشون تو کتاب باشه چیزی نمیشن ‌‌. 

فهمیدن که تمام نوجوونیشون‌ به باد رفت.

فهمیدن اما خیلی دیر...

عمر تموم شد ، منتظر ما نموند.

•سوم نوامبر روز جهانی زنان خانه دار•

این پست با احترام خطاب به زنان خانه دار است: 

شما قلب خونه هستین

شما خیلی زحمت میکشین و خیلی وقت ها زحماتتون زیر بار کلمه وظیفه پنهان میشه

وقت بیشتری رو در خونه هستین و حتی ممکنه تنها باشین پس ازتون میخواهیم که خودتون رو هرگز فراموش نکنین ، شده چند دقیقه برید پیاده روی یا حتی توی خونه یک ساعت یک جا بشینین استراحت کنید موسیقی یا فیلم مورد علاقتون رو ببینید و گرد و غبار زیر میز رو به حال خودش رها کنید! 

روز تولد یا روزی مثل روز زن نخواهید که براتون میز یا قابلمه خریده بشه

شما خونه نیستید! شما انسانید...نباید فقط به خونه فکر کنید

درسته که شما خانه داری رو قبول کردین و همسرتون بیرون از خونه کار میکنه و نمیتونه اندازه شما تو خونه هم کار بکنه اما بهرحال وظیفه شما نیست که خدمات بیست و چهار ساعته داشته باشین!

کارهای توی خونه مربوط به تمام کسانی میشه که توی اون خونه زندگی میکنن و تواناییش رو دارن ، پس اگر کسی کارهاش رو انجام داد نگید داره کمک میکنه

این وظیفه هست نه کمک❤️

از خیلی خانوم ها شنیدم که میگن تا خودم فلان جارو تمیز نکنم دلم آروم نمیشه ؛نمیتونم به همسرم بسپرم!!

شما که مدرک تخصص خانه داری ندارید ، شما هم یاد گرفتید 

پس اینجوری سخت نگیرید و وسواس نداشته باشین و‌ اجازه بدین بقیه هم کار بکنن

شما هم مثل هر انسان دیگه ای حق تفریح و استراحت دارید❤️

این هیچ اشکالی نداره که با وجود اینکه همسر و فرزندانتون رو دوست دارین ، وقتی میرن بیرون احساس آرامش بیشتری داشته باشید چون تنهایی و دور از هیاهوی کار و صدا بودن برای هرکسی لذت بخشه.

.

.

.

همین ، خیلی مخلصیم

با وجودتون به خونه نور میدین

خسته نباشین ، روزتون مبارک😘

من خیلی تتو کردن رو دوست دارم اما فکر نکنم هیچوقت این کار رو بکنم؛ حداقل این نظریه که ساعت شش و بیست و هشت دقیقه یک بعدازظهر نه چندان پاییزی سال هزار و چهارصد دارم!

من نمیتونم به یک چیز تا آخر عمرم پایبند باشم..

نمیتونم هرروز بیدار بشم ببینم یک طرح روی بدنمه:| همون طور که نمیتونم فکری که الان دارم رو تا ده سال دیگه همینجوری نگه دارم و اصلا به روزش نکنم، منظورم این نیست که من خیلی روشنفکر و به روزم(چقدر بده که همش باید منظورت رو بگی تا بد متوجه نشن) منظورم اینه که روزگار میگذره عوض میشه آدماش عوض میشن(حتی شاید عوضی بشن😢) نمیشه دنیا همیشه با یک چیز باقی بمونه

نباید در مغزمون رو بسته نگه داریم و اجازه ندیم فکر جدیدی واردش بشه!

آره خلاصه داشتم میگفتم..من عاشق تنوعم و البته شاید ویژگی جذابی نباشع چون خیلی زود حوصلم سر میره و تصمیم های جدید میگیرم..شاید هم خوب باشه ها نمیدونم...

امیدوارم از اولش انتظار یه متن فلسفی رو نمی داشتید (یا حضرت جمله بندی)

چونکه من فکرم هرجوری باشه همونجوری مینویسم

الان افکارم بهم ریخته است و از دغدغه درس و خانواده تا گرسنگی کودکان آفریقایی و ایرانی( ! :) ) توش هست‌:)

انشالله بعدا جبران میکنم.

شرمنده کردین تا اینجا خوندین جدی

خدا نگه دار شما.

تو حداقل باید یک نفر را داشته باشی که با حوصله پای حرفهایت بنشیند ، وسط حرفت نپرد؛

وقتی از ذوق بلند بلند میخندی و با هیجان تعریف میکنی توی ذوقت نزند.

خیالت راحت باشد که تظاهر نمیکند و حوصله اش از تو سر نرفته.

هم پای تو خوشحالی کند و بگوید: دیدی بالاخره شد؟!

وگرنه اگر اطرافت پر از آدم های بی ذوق و پر از حسادت و نفرت باشد هیچ چیزی به تو نمی چسبد:)

آدم هایی که فقط منتظرند تمام شود / تمام کنید.

من واقعا نمیدانم وقتی همه چیز فانیست ، منتظر چه چیزی هستند؟!

در عوض عاشق آدم های خوش ذوقم.

آدم های دوست داشتنی و مناسب این روزگار.

هنر و هنرمند حداقل تو کشور ما به اون ارزش و جایگاهی که باید نرسیده از نظر من(میگم کشور ما چون دقیق از سایر کشور ها اطلاع ندارم)

با این حال عاشق اینم که با جسارت و بدون توجه به حرف دیگران برم دنبالش و بتونم مثل بقیه هنرمند ها این دنیا رو قشنگ تر کنم:)

میدونید که ما هفت تا هنر داریم ؛ ۱- موسیقی ۲-حرکات نمایشی ۳-هنرهای ترسیمی ۴-هنرهای تجسمی ۵-ادبیات ۶-هنرهای نمایشی ۷-هنر سینما😭❤️ ۸-هنر بازی سازی

دنیا تو دستای نقاش خیلی هیجان انگیزه.

پشت دوربین عکاسی که با دقت همه جارو زیر نظر گرفته تا ثبت کنه آن چه رفتنی است را! 😌

موسیقی که بدون اون واقعا زندگی یکنواخت میشد! 

رقصیدن هنریه که فکر کنم هممون دوست داریم، شاید نخوایم تو جمع برقصیم ولی حتما تو خلوت خودمون میرقصیم:))

ادبیات...نوشتن که همونطور که قبلا گفتم از زیبا ترین توانایی هاست..

حتی گاهی میتونم بگم نوشتن بر هر درد بی درمان دواست ! :))

یک کاغذ و یک قلم ، ابزار ساده برای درد و دل:)

قشنگ ترین هنر هم برای من هنر سینما است😭❤️

با سینما میتونی خودت رو جای کلی آدم بذاری، آدمهای خوشبخت ، بدبخت 

حتی میتونی آدمایی که مثل خودتن رو پیدا کنی!

از سینما میشه کلی درس گرفت:)

(کافیه فکر کنم) ،چون روزجهانی هنرمنده و من داشتم به نغع سینما ازش استفاده میکردم:)))

روز جهانی هنرمند رو به همه کسایی که حالمون رو بهتر میکنن تبریک میگم!

امیدوارم خودم هم روزی بتونم به جامعه هنرمندان بپیوندم:))