ویترین ویانا

این احساسی که دارم طی چند سال با حرف و رفتار های متفاوت اتفاق افتاده و بابتش ابدا ناراحت نیستم و جنبه ناله و درد و دل و.....ندارم.

در حال حاضر دیگه از هیچ کسی هیچ توقعی ندارم و دیگه هیچکس نمیتونه با بی محلی و توهین و حسادت و.......هیییچ چیزی ناراحتم بکنه چون از هرکسی هر رفتاری دیدم!

دیدم چجوری کسی که شاید باید مثل کوه بهش تکیه میکردم هیچ واکنشی هیچ جا نشون نداد و شجاعت نداشت.

دیدم که چجوری حرمت شکسته شد ، چجوری نادیده گرفته شدم ، همه چیز رو به چشم دیدم ؛ نه احساس کردم نه حدس نزدم بلکه همش رو با چشم دیدم و با گوش شنیدم و دیگه از یه وقتی به بعد که همین اخیرا شد دهنم باز نموند ، دلم نشکست ، بهم بر نخورد.

دیگه آدما برام موجوداتی شدن که ازشون میتونم توقع هررر رفتار چه خوب چه بد رو داشته باشم و برام کسی با هیچ عنوانی ارزش خاصی نداره.

« مردم آنقدر موجودات درخشانی نیستند که ارزش داشته باشد آدم به خاطر آن ها به دردسری بیفتد.»

+ عنوان ، بخشی از آهنگ جنگ زده محسن چاوشی

امروز که حوصلم سر رفته بود و شبکه های تلویزیون رو بالا پایین میکردم تا آثار فاخر صدا و سیما رو ببینم:)) به یه برنامه ای خوردم به اسم لالایی که گیتی خامنه با مادر ها مصاحبه میکرد؛ مادری که رو به روش نشسته بود یه خانم شاغل بود.

ازش پرسید تو مادر کاملی هستی یا کافی؟ یعنی از اون مادرایی هستی که از همه چیزت برای بچه میگذری؟

گفت : نه ، من اصلا با این موضوع موافق نیستم ، مادری که از همه آرزوها و علایقش برای بچه اش میگذره یه روزی هم میرسه که از بچه اش بخواد بخاطر اون از همه چیزش بزنه ، یا مثلا مادری که کل وقتش رو تو خونه است و افسرده میشه چجوری میتونه  حوصله بازی با بچه اش رو داشته باشه ، باهاش شوخی کنه و.....

حقیقتا بهترین جواب ممکن رو داد و حرفش دقیقا ضد مادر دلخواه صدا و سیما و جامعه ما بود!

جوری که به مادرا بابت رسیدن به خودشون و تفریحاتشون عذاب وجدان میدن یا مادر رو کسی میدونن که از همه چیزش برای بچه اش بگذره 

دیدین دیگه تو فیلمای ایرانی اون مادری که حالا یا به ظاهرش میرسه یا به تفریح یا حتی فقط به کار مادریه که خیلی بیخیاله !:))

واقعا کاش همه مادرا بدونن حق دارن و باید برای خودشون وقت بذارن چون اگر حال خودشون خوب نباشه نمیتونن فضای خوبی رو برای بچشون فراهم کنن.

ماهم بالاخره یک چیز جالب تو صدا و سیما دیدیمD: