تا به حال به شکل بالکن دقت کرده اید؟ یک جورهایی انگار از خانه در آمده ، اما داخل خانه است؛ انگار ساخته شده تا هروقت دلت از اهالی خانه گرفت به آنجا پناه ببری و دورهارا که شاید خبر خوبی منتظرتان باشد را بنگری..
همیشه تماشای عبور را دوست داشتم؛ عبور ماشین ها و آدم ها.
ماشینی که با سرعت ، صدای زیاد آهنگ و خنده های سرنشینانی که میرسد لبخندی بر لبم می آورد و دلم میخواهد داد بزنم که نگه دارند تا من هم بروم پایین و سوار ماشین بشوم؛ این فکری است که همیشه راجب ماشین ها با سرنشینان سرخوشی که شبانه در خیابان پرسه و به زبان ساده تر دور دور میکنند در سرم می آید.
نگاهم به خانه روبه رو میفتد ؛ خانمی که روی بالکن آمده تا با تلفن حرف بزند؛ یادم میفتد این همان خانه ای بود که چند ماه پیش صدای دعوایشان لرزه بر تنم انداخته بود؛ یعنی او کدام یکی از اعضای خانه بود و سرانجامشان چه شد؟
کمی دورتر ساختمانی است که در شب با چراغ های طلایی اش روشن شده...من همیشه به دورتر ها احساس بهتری دارم؛ شاید چون زندگی من آنجا جریان ندارد:).
سر آخر نگاهم را به پایین میندازم ؛ این فاصله کم از زندگی تا مرگ کمی مرا میترساند؛هنوز با خودم به نتیجه نرسیدم که بمانم یا ترس را به جان بخرم و این فاصله را تمام کنم..
قبل تر ها وقتی روی پشت بام این فکر به سرم میزد تمام آرزوهایم جلوی چشمانم می آمدند ؛ ترسناک است که دیگر آرزویی ندارم.
که دیگر دلیلی برای ماندن ندارم•
شارژ هدفون تمام میشود و میروم داخل؛ هدفون را به شارژ میزنم و سویشرتم را در می آورم ؛ دوباره زندگی را میبینم، دوباره همه چیز مثل قبل است.
کاش کار آن فاصله را تمام میکردم..
پایان همه اینها به تو فکر میکنم که میتوانستی باشی
شاید تو دلیل ماندنم میشدی.
گفته باشم ، من بی دلیل جایی نمیمانم
این آخرین هشدار های یک آدم معمولی است که از خانه به بالکن پناه برده.
بالکنی که حسابش با خانه جداست.
