اگر قرار بود امید را به چیزی تشبیه کنم ، حتما روشنایی بود.
روشنایی خورشید بعد تاریکی.
روشنایی ماه بین آن همه تاریکی.
میدانی ، وجود تاریکی خیلی مهم است!
تاریکی باشد و تو همچنان روشن بمانی.
حالا فکر کن غمگین باشی و به آسمان نگاه کنی ؛ ببینی که آن دورها روشنایی است.
به تو میگوید : تو هم میتوانی روشن باشی!
تو از همه تاریکی ها میگذری.
