شنبه ۱۵ آبان ۰۰
خیلی وقته که با هیچکس درد و دل نکردم و نمیکنم؛ چون بدون استثنا با هرکسی که درد و دل کردم خیلی سریع ناامیدم کرده.
مشکل اصلی هم بی حوصلگیشون بوده که غیرمستقیم این حسشون رو بهم منتقل کردن، نمیخوام قضاوت کنم بهرحال شاید این روزا هممون بی حوصله تر و خسته تر باشیم اما تا جایی که من یادمه هرکسی پیشم دردودل کرده باحوصله گوش کردم و اگر راهکاری داشتم گفتم و یا همدردی کردم.
پس مشکل نمیتونه صرفا بی حوصلگی هممون باشه.
مشکل میتونه آدم های اشتباه باشن..
کسایی که معرفت ندارن و برای رفاقت با من یکی ساخته نشدن
همشون موقع مشکلاتشون یاد من افتادن و موقع خوشی...؟؟؟
کاش موقع مشکلاتمون پیش کسی باشیم که وقت خوشی هم بودن یا اقلا خودمون موقع مشکلاتمون پیششون بودیم! :)
احساس میکنم چند وقته تنها و غریب یک جا موندم
چرا موندم؟ چرا نرفتم؟
شاید چون منتظرم
منتظر یک آدم خوب
منتظر یک اتفاق خوب
منتظر تموم شدن این روزا...
