دیشب پادکست رادیومرز که موضوعش خشونت خانگی بود رو گوش دادم؛ هرکسی از خشونت هایی که تجربه کرده بود میگفت...
گوینده اول پادکست حرفی زد که به نظرم خیلی تلخ بود،گفت تو این پادکست قرار نیست راه حلی گفته بشه و صرفا هرکس تجربه هاش رو میگه.
*احساس کردم همه کسانی که اون پادکست رو گوش دادیم+و کسانی که تجربه هاشون رو میگفتن توی اتاق زیرشیروانی نشستیم ، صدای تگرگ بارون میاد کنار هم نشستیم و داریم درد مشترک رو فریاد میکنیم:)
شاید هم آخرش هم رو به نشانه همدلی بغل کردیم و شدیم اولین جمع در دنیا که بی قضاوت حرف های همدیگر رو شنیدیم و درک کردیم.
جمعی که از قبل همدیگر رو نمیشناختیم اما درد ها مارو به هم نزدیک کرده بود.*
میدونید که خشونت خانگی از طرف کسی انجام میشه که خودش قبلا قربانی بوده ، مقصر همینطور زنجیروار ادامه پیدا میکنه و آخر نمیدونیم چه کسی مقصر اصلیه؟
نمیتونیم اول این ماجرای تلخ رو پیدا کنیم اما میتونیم از همینجا قطعش کنیم.
یکی از کسانی که داشت تجربه اش رو میگفت حرف خوبی زد ، گفت ما باید مسئولیت دردی که کشیدیم رو قبول کنیم، ما ادامه ندیم! *عکس👇🏼
همچنین اگر نمیتونیم برای کسی که مورد خشونت قرار گرفته مرهم باشیم ، نمک روی زخمش هم نپاشیم.
"او" که داخل پادکست از دردش میگفت ، گفت وقتی مادرم من رو کتک میزده و بقیه میگفتن اینها از روی محبتشه من دچار کلی احساسات متناقض میشدم که این محبته؟! اگر آره چرا اینجوریه؟!
اثراتی که خشونت خانگی بر انسان میذاره بسیاااار عمیق و جدی هست.
پس قضاوت نکنیم.:)
یک نفر هم که کودکی (از چهارسالگی) مورد آزار جنسی همسر مادرش قرار گرفته بود میگفت مادر من هیچ وقت راجب این موضوع باهم صحبت نکرده بود، نگفته بود اگر این اتفاق برات بیفته میتونی راجبش باهام صحبت کنی...حرفی که من الان به بچه ام میزنم...
...
امیدوارم روزی برسه که هیچکس از این موضوع رنج نبره.
اگر تونستید این پادکست رو گوش کنید.:)
