ویترین ویانا

کاش میتوانستم همه نقاب هارا دور بریزم. 

ولی مکه نقاب داشتن در اجتماع یه چیز عادی نیست؟ فکر مبکنم نقاب های ما بعد از یه مدت شخصیت ما میشن. پس نمیشه عزیزترین شخص ما، اون نقابی زو ببینه که از همه به درونمون نزدیک تره؟

+

ولی این گوشه‌ی تنهایی خیلی درد داره، تجربش کردم و میکنم ... 

اگر آدم نزدیکی وجود داشته باشه😅

خیلی برام سواله که ایا فقط منم که از نداشتن یه همراه زجر میکشم؟ یا شاید فقط زیادی روش زوم کردم؟ آیا واقعا همینقدر که من حس میکنم درد داره؟ برای شما هم؟

قطع امید کردن از آدما بهترین تصمیمی هست که امثال ماها گرفتیم،پیششونیم،میخندیم،پای درداشون هستیم و حمایتشون میکنیم

ولی میدونیمممم که همشون میرن،پس روشون حساب نمیکنیم و کمتر آسیب میبینیم،حداقلش اینه از یه حالی دیگه بدتر نمیشیم:)

تنها بودن بهتر از اینه که هربار تنهاتر شیم