چند وقت پیش توییت خانمی رو خونده بودم با این مضمون که با اینکه بسیار زیبا بوده و موقعیت خوبی داشته و هردو هم همدیگر رو دوست داشتن ، پارتنرش به علت افسردگی ای که خانم داشته دیگه نتونسته اون رابطه رو ادامه بده و تحمل کنه.
و سوالی که از اون موقع ذهنِ من رو درگیر کرده اینه که واقعا چند نفر قبل از اینکه وارد رابطه بشن از سلامت روان خودشون و طرف مقابلشون مطمئنن؟ یا اینکه بیشتر براشون عضله سازی و کمر باریک و عمل بینی و...... مهمه؟!
البته نه اینکه ظاهر اصلا مهم نباشه ولی تا کجا با یک آدمِ زیبا و حتی پولدار میتونی ادامه بدی؟!
یه باوری هم که تو ذهنِ بعضی ها وجود داره اینه که بعد اینکه وارد رابطه بشن سرگرم میشن و افسردگی و هر اختلال روانی ای که دارن خود به خود از بین میره! قدیمی و ساده ترش رو بخوام بگم همون جمله ی « زن بگیره/شوهر کنه درست میشه» است:)
واقعا پارتنرِ ما و حتی رفیقِ ما تراپیست شخصیمون نیست!
هیچکس خودش رو موظف نمیدونه که همیشه مراعاتمون رو بکنه ، همیشه حواسش بهمون باشه و....
البته که آدم مناسب میتونه مارو در مسیر درمان همراهی و کمک کنه ؛ ولی به شرطی که ما پا به مسیر درمان گذاشته باشیمD: .....
