چی میشه که یک آدم به این نتیجه میرسه دو رو باشه؟
آخه اصلا طرف هر نفعی هم برات داره ، خودت حالت از خودت بهم نمیخوره؟
تا کی الکی لبخند بزنی و حرفای قشنگِ الکی بگی؟
تا کی یه ماسک رو صورتت باشه؟
خودت از این نوع ارتباط خسته نمیشی؟
میدونی با این کار چقدر از باور هایِ یک آدم رو خراب میکنی؟ اونجایی که شاید یک نفر واقعا دوستش داره و بهش اهمیت میده ؛ اما اون با خودش میگه نکنه اینم الکی باشه؟ نکنه اینم تو روم این حرفارو بزنه و پشتم کلی حرف های عجیب و غریب بزنه؟
نکنه اینم........
چتونه واقعا؟ حقیقتا از ارتباط با آدم ها خسته ام!
.
.
.
این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که
همچنان که تورا می بوسند ، در ذهن خود طناب دار تو را می بافند..
( فروغ فرخزاد )
